فرحزاد تا امامزاده داوود

جمعه 4 اردیبهشت 94

روز بعد از یک سفر 440 کیلومتری، به سختی از خواب بیدار شدیم، اما نزدیک ظهر دیدیم به هیچ عنوان نمیشه در این روزهای بهاری فرصت رفتن به طبیعت رو از دست داد! لذا مسیر فرحزاد به امام زاده داوود رو از روی Google Earth  داخل جی پی اس ذخیره کردیم و ساعت 12 ظهر آشی که در زرین دشت پخته بودیم اما نشده بود که بخوریم رو برداشتیم و حرکت کردیم.

موقعیت مسیر

تا به حال این مسیر رو نرفته بودیم. به عبارتی تا به حال بیشتر به سفرهای دوردست رفتیم و کمتر توانستیم به اطراف شهرمون برویم. لذا، بدون هدف برای دیدن پرنده ای خاص و صرفا جهت آشنایی با منطقه به این مسیر رفتیم. در شمال محله فرحزاد و با عبور از خیابان تبرک و امامزاده داوود، بعد از خروج از شهر تهران، بلافاصله یک روستا قرار داره که نام آن را فعلا نمی دانیم! با ورود به داخل دره، جاده شیب تند، پیچ های تنگ و کیفیت نامناسبی داره، به طوری که به نظر نمی رسید برای عبور اتومبیل های سواری مناسب باشد. هر چند تعدادی سواری تا میانه مسیر پیشرفته بودند که اکثرا خانواده هایی بودند که برای گذران روز تعطیل به طبیعت آمده بودند. گروه های آفرود بسیاری هم به صورت چند و یا تک ماشینه در تردد بودند.

یک سمت جاده در عمق نه چندان زیاد رودخانه ای نسبتا خروشان جریان داره و تقریبا تمام طول مسیر تا کمی قبل از گردنه (مرتفع ترین نقطه مسیر)، پر از باغ درختان میوه و غیرمثمر است. ما تقریبا بدون توقف حرکت می کردیم و پرنده ای به جز چرخ ریسک بزرگ ندیدیم و نشنیدیم! 

با رسیدن به گردنه عمق دره ای که از آن بالا آمدیم و عظمت دره ی سمت دیگر که مدفن امامزاده داوود در آن قراردارد، رعب انگیز است! بعد از طی حدود 200-300 متر در مسیر همسطح اما پر پیچ و باریک که تقریبا در تمام طول آن احتمال ریزش سنگ وجود دارد (بخش های زیادی نیز سنگ های بزرگ و کوچک داخل جاده بودند) بنای امامزاده داوود و روستا نمایان می شود. اما متاسفانه بخش انتهایی مسیر ریزش کرده بود و امکان آن وجود نداشت که مطابق برنامه با رسیدن به امامزاده از سمت جاده اصلی آسفالته بازگردیم. بخشی هایی نیز برف قدیمی زیادی داخل جاده بود که عبور را مشکل می کرد. بعدا از طریق عکس هایی که منتشر شده بود متوجه شدیم برف بخشی از مسیر را مسدود کرده بود که ظاهرا توسط یک گروه آفرود قبل از رسیدن ما پاکسازی شده بود. یک نقطه از مسیر نیز تخته سنگ های نسبتا بزرگی داخل جاده افتاده بودند و راه باعث باریک شدن راه شده بودند. رکاب پاژی (عریض ترین قسمت ماشین) دقیقا با هم ارتفاع با باریک ترین قسمت جاده بود و عبور از این نقطه چند دقیقه ای طول کشید.

زمانی که در بلندی مشرف به امامزاده مشغول نهار بودیم، باد تندی می وزید و چند قطره باران هم بارید. اختلاف دمای هوا با داخل شهر تهران قابل توجه بود. بعد از طرف نهار، از همان مسیر به سمت شهر بازگشتیم. البته در انتهای مسیر به جای فرحزاد از سمت غرب به چهاردیواری رفتیم که پیچ و خم های مسیر رفت را نداشت.

سرانجام حدود ساعت 5 به خانه بازگشتیم.

نمای شهر در ابتدای مسیر

روستای ورودی مسیر

باغ ها و مناظر زیبای مسیر

مسیر طی شده داخل دره

نمای مقبره امامزاده داوود

موقوفه

مسیر از گردنه تا امامزاده به طور کلی باریک بود. اما در محل پیچی که دو تصویر آخر در آنجا گرفته شده است جاده به عرض 6-7 متر مسطح بود و به نظر می رسید عریض شده است. احتمالا تابلوی موقوفه نیز به همین کار اشاره دارد.